Mapleleaf viburnum (Viburnum acerifolium) is een veel voorkomende plant in het oosten van Noord-Amerika op hellingen, bossen en ravijnen. Het is een vruchtbare plant die een favoriet voedsel produceert voor veel wilde dieren. Zijn gecultiveerde neven worden vaak gebruikt als sierplanten voor meerdere seizoenen en bieden in de loop van het jaar een groot aantal mooie veranderingen. Mapleleaf viburnum-struiken zijn winterharde toevoegingen aan het landschap en werken perfect in geplande inheemse tuinen. Lees verder om te leren hoe je een Mapleleaf viburnum verzorgt en welke verrassingen je van deze plant kunt verwachten.
Mapleleaf Viburnum-informatie
Er zijn maar weinig planten die zowel de statige schoonheid als de constante seizoensinteresse bieden als de Mapleleaf viburnum. Deze planten zijn gemakkelijk te vestigen door middel van zaad of hun overvloedige wortelstokuitlopers. In feite vormen volwassen planten in de loop van de tijd struikgewas van gekoloniseerde jonge vrijwilligers.
Daarbij komt nog hun droogtetolerantie, onderhoudsgemak en overvloedig voedsel voor dieren in het wild, waardoor het kweken van Mapleleaf viburnums planten voor de tuin wint, met duurzame winterhardheid in de meeste USDA-zones. Mapleleaf viburnum-zorg is bijna onbestaande als planten zich eenmaal vestigen en nuttige kleur en voedsel en dekking voor dieren in het wild bieden.
Zoals de naam al doet vermoeden, lijken de bladeren op kleine esdoornbladeren, 5 tot 12,7 cm lang. De bladeren zijn 3-lobbig, dofgroen en met kleine zwarte vlekjes aan de onderzijde. De groene kleur maakt in de herfst plaats voor een mooie rood-paarse kleur, terwijl de rest van de plant wordt versierd met opzichtig blauwzwarte vruchten ter grootte van een erwt. Tijdens het groeiseizoen produceert de plant cymes van kleine witte bloemen tot 3 inch (7,6 cm) breed.
Mapleleaf viburnumstruiken kunnen tot 1,8 m hoog en 1,2 m breed worden, maar zijn over het algemeen kleiner in het wild. De vruchten zijn aantrekkelijk voor zangvogels, maar trekken ook wilde kalkoenen en ringhalsfazanten aan. Herten, stinkdieren, konijnen en elanden lijken ook graag aan de schors en het gebladerte van de planten te knabbelen.
Hoe zorg je voor een esdoornbladige viburnum?
Planten geven de voorkeur aan vochtige leem, maar kunnen vrij goed presteren in meer droge bodemgesteldheid. Wanneer geplant in droge grond, doet het het het beste in halfschaduw tot volledige schaduw. Naarmate uitlopers zich ontwikkelen, produceert de plant een prachtige getrapte vorm, met lagen van de luchtige bloemen en glanzende vruchten in hun seizoenen.
Kies een site voor het kweken van Mapleleaf viburnums die gedeeltelijk in de schaduw staat en gebruik de planten als onderbegroeiing. Ze zijn ook geschikt voor containergebruik, maar ook voor borders, funderingen en heggen. In hun natuurlijke verspreidingsgebied worden ze behoorlijk aangetrokken door meren, beken en rivieren.
Gebruik Mapleleaf viburnum naast andere droge schaduwplanten zoals Epimedium, Mahonia en Oakleaf-hortensia's. Het effect zal elegant en toch wild zijn, met veel verschillende bezienswaardigheden om de ogen van de lente tot de vroege winter te vangen.
In de vroege stadia van de groei van de plant is het belangrijk om aanvullende irrigatie te geven totdat de wortels zich hebben gevestigd. Als je geen struikgewas wilt, verdun dan jaarlijks de uitlopers om de hoofdplant in beeld te houden. Snoeien verbetert de vorm van de plant niet, maar is relatief tolerant voor snijden als je hem in een kleinere vorm wilt houden. Snoeien in de late winter tot het vroege voorjaar.
Wanneer u met deze viburnum een grote ruimte creëert, plant u elk exemplaar 1,2 m uit elkaar. Het effect massaal is best aantrekkelijk. Mapleleaf viburnum heeft weinig problemen met plagen of ziekten en heeft zelden aanvullende bemesting nodig. Een eenvoudige organische mulch die jaarlijks op de wortelzone wordt aangebracht, biedt alle voedingsstoffen die u nodig heeft voor een goede verzorging van Mapleleaf viburnum.
