Er zijn wilde rozen (soortenrozen) die een interessante geschiedenis met zich meedragen. Ik heb horen zeggen dat het geweldig zou zijn als bomen konden praten om ons te vertellen over de tijden die ze hebben gezien. Hetzelfde geldt voor rozensoorten, omdat het echt fascinerend is om hun geschiedenis te vertellen. De hondenroos (Rosa Canina) is zo'n genaturaliseerde wilde rozenstruik.
Wat is een hondenroos?
Deze roos wordt door sommigen geclassificeerd als een klimmer, terwijl anderen het classificeren als een onkruidachtige struikroos, ook bekend als bruyèreroos of hondenbriar. Zoals de meeste wilde rozenstruiken, heeft het een groeiwijze die als agressief en dus invasief wordt beschouwd in sommige gebieden, en de gewenste planten in de tuin overwint.
De hondsroos heeft een rijke geschiedenis om te delen, aangezien het medische gebruik teruggaat tot de tijd van Hippocrates. De wortels, bladeren, bloemen en heupen werden in verschillende recepten gebruikt. De naam werd vele jaren geleden toegeschreven aan een geloof dat de wortel kon worden gebruikt om de beet van een gekke (hondsdolle) hond te genezen.
Het medicinale gebruik van rozenbottels in traditionele volksmedicijnen is bekend en gedocumenteerd. Tijdens de Tweede Wereldoorlog kon Groot-Brittannië geen citrusvruchten importeren, dus moedigde de regering het verzamelen van hondsrozenbottels aan als een bron van vitamine C, dus gebruikt om vitamine C-tekort te behandelen. De rozenbottels worden momenteel in medicijnen gebruikt als diureticum en laxeermiddel. Ze worden gebruikt voor de behandeling van nier- en lagere urinewegaandoeningen, evenals artritis, jicht en verkoudheid en de bijbehorende koorts.
Een geweldige bron van vitamine C, rozenbottels kunnen worden verwerkt tot jam, siropen en thee. Bloemblaadjes en heupen kunnen worden gebruikt om verschillende spijsverteringsproblemen te behandelen. De zaden zijn gebruikt om darmwormen effectief te verwijderen. Een distillatie van de hondsroos kan worden gebruikt als een samentrekkende lotion voor de gevoelige huid.
Informatie over hondenroos
Dus waar groeien hondenrozen? Hondsroosplanten groeien aan de oostkust van Noord-Amerika, van Quebec, Canada tot North Carolina, VS en het westen tot Kansas, VS, maar ook van British Columbia, Canada tot Californië en van oost tot Utah, VS. Nogmaals, de hondsroos wordt als extreem invasief beschouwd en is zeer moeilijk te beheersen als hij eenmaal is gevestigd. De bloemen en bladeren zijn zeer aantrekkelijk, evenals de dieprode tot oranje rozenbottels.
Hondsroosplanten lijken een favoriet te zijn van de galvormende wespen, omdat er meestal verschillende gallen op deze rozenstruik te vinden zijn. De gallen zijn niet schadelijk en zijn slechts een geboortekamer of soort voor de kleine wespen. Deze rozenstruik is gevoelig voor schimmelziekten zoals echte meeldauw en valse meeldauw. Vogels en dieren in het wild consumeren de rozenbottels en helpen bij het verspreiden van zaden. De zaden hebben, als de timing goed is, niet per se de typische stratificatieperiode nodig om de kiemrust te doorbreken en zullen gemakkelijk groeien. In andere gevallen kan het tot twee jaar duren voordat ze ontkiemen.
De hondsroos bereikt een hoogte van 1,2 tot 5 m, afhankelijk van de leeftijd en groeiomstandigheden van de rozenstruik, zoals groeiende ondersteuning om omhoog te klimmen. De bloemen lijken op klassieke wilde rozenbloemen met vijf bloemblaadjes die licht geurend zijn en een kleurbereik hebben van lichtroze tot wit. Bloei is één keer per jaar en verschijnt meestal van de lente tot de zomer.
Echt een geweldige rozenstruik, de hondsroos is er een die gemakkelijk over het hoofd kan worden gezien en in sommige situaties als een invasieve probleemplant kan worden beschouwd. Dat gezegd hebbende, je moet van alle rozen genieten vanwege de elementen van schoonheid en geschiedenis die ze je brengen.
