Er zijn twee planten die waterkastanjeplanten worden genoemd: Eleocharis dulcis en Trapa natans. De ene wordt vaak als invasief beschouwd, terwijl de andere kan worden gekweekt en gegeten in een aantal Aziatische gerechten en roerbakgerechten. Lees verder voor meer informatie over deze waterkastanjeplanten.
Waterkastanje-feiten
Trapa natans, soms "Jezuïetennoot" of "Water Caltrops" genoemd, is een waterplant met enorme drijvende bladeren die in vijvers worden gekweekt. Gecultiveerd in China en veel gebruikt in die keuken, wordt het ook in mindere mate gekweekt in Zuid-Europa en Azië. Dit type wordt in de meeste gebieden als invasief beschouwd.
E. dulcis wordt ook gekweekt in vijvers, voornamelijk in China, en de eetbare knol wordt vervolgens geoogst voor voedsel. Deze waterkastanjeplanten zijn lid van de zeggefamilie (Cyperaceae) en zijn echte waterplanten die alleen in water groeien. In de hoofdtekst van dit artikel zullen we ons concentreren op het kweken van dit type waterkastanjeplant.
Een ander feit van de waterkastanje is de voedingswaarde; waterkastanjes bevatten met 2-3 procent vrij veel suiker en bevatten 18 procent zetmeel, 4-5 procent eiwit en heel weinig vezels (1 procent). Deze knapperige lekkernijen hebben een hele reeks andere veel voorkomende namen, zoals: waternoot, paardenhoef, matai, hon matai, Kweilin matai, pi chi, pi tsi sui matai en kuro-kuwai.
Wat is een waterkastanje?
Groeiende waterkastanjes zien eruit als andere waterstromen met vier tot zes buisachtige stelen die 3-4 voet boven het wateroppervlak uitsteken. Ze worden gekweekt vanwege hun wortelstokken van 1-2 inch, die knapperig wit vlees hebben en worden gewaardeerd om zijn zoete, nootachtige smaak. De knollen lijken een beetje op gladiolabollen en zijn aan de buitenkant vuilbruin van kleur.
Het zijn uiterst gewaardeerde ingrediënten in veel Aziatische keukens en ook cultureel. Ze zijn niet alleen te vinden in roerbakgerechten, waar de knapperige textuur behouden blijft door de hemicellulos in de knollen, maar ook in zoete dranken of siropen. Waterkastanjes worden ook gebruikt voor medicinale doeleinden in de Aziatische cultuur.
Kun je waterkastanjes kweken?
Het kweken van waterkastanjes wordt voornamelijk in China verbouwd en geïmporteerd naar de Verenigde Staten en andere landen. Zelden zijn er pogingen gedaan om in de VS te cultiveren; het is echter geprobeerd in Florida, Californië en Hawaï met beperkt commercieel succes.
Waterkastanjes vereisen gecontroleerde irrigatie en 220 vorstvrije dagen om volwassen te worden. Knollen worden 4-5 inch diep in de grond geplant, 30 inch uit elkaar in rijen, en dan staat het veld een dag onder water. Daarna wordt het veld gedraineerd en mogen de planten groeien tot ze 30 cm hoog zijn. Dan staat het veld weer onder water en dat blijft zo voor het zomerseizoen. Knollen worden laat in de herfst volwassen, waarbij het veld 30 dagen vóór de oogst wordt gedraineerd.
Waterkastanjes kunnen alleen voorkomen in moerassen of moerassen als er sloten of dijken zijn om de waterstanden te beheersen. Dat gezegd hebbende, de vraag: "Kun je waterkastanjes kweken?" krijgt een iets andere betekenis. Het is onwaarschijnlijk dat de hovenier veel succes zal hebben met het kweken van waterkastanjes. Wanhoop echter niet. De meeste kruideniers van elke grootte hebben waterkastanjes in blik om die yen te bevredigen voor wat knapperigheid in je volgende roerbak.
