Schoonheid is in the eye of the beholder. Bijvoet (Artemisia vulgaris) is een hardnekkig onkruid, maar het is ook een lid van de Artemisia-familie van geneeskrachtige en heilzame kruiden, waarbij Sweet Annie er een is die veel wordt gekweekt. Bijvoet heeft geen grote kruideneigenschappen, maar het heeft een scherpe geur en is gebruikt om bier op smaak te brengen. Bijvoetbestrijding is een uitdaging vanwege zijn winterhardheid en verspreidende wortelstokken. Voor het bestrijden van bijvoet zijn waarschijnlijk chemische middelen nodig, tenzij je geduldig genoeg bent om het onkruid jaarlijks te verwijderen.
Over Bijvoetonkruid
Voorafgaand aan een grote moordcampagne moet je je vijand kennen. Bijvoetbladeren zien eruit als chrysantenbladeren met gladde, donkergroene bovenbladeren en een lichtergroene, behaarde onderkant. De haren hebben een witachtige waas en geven de bladeren de indruk van zilver. De bladeren zijn elliptisch en diep gekerfd en worden 2,5-5 cm lang.
Bijvoetonkruiden zijn uitgestrekte, verspreidende planten die bloeien van juli tot september. Bloemen zijn meerdere geclusterde gele schijven op een vlakke basis. Ze produceren uiteindelijk kleine onopvallende bruine, nootachtige zaden. Wanneer ze worden geplet, produceren de bladeren een sterk aroma, een beetje zoals salie.
De plant is een vaste plant die de voorkeur geeft aan sloten, velden, langs bermen en paden, en de meest verstoorde gebieden. Het zal zelfs groeien in graszoden waar mechanische controle bijna onmogelijk is. De plant heeft bij sommige personen enige geschiedenis van dermatologische toxiciteit. Als bijvoet eenmaal voet aan de grond krijgt in uw tuin, verspreidt het zich als een lopend vuurtje door het wortel- en ondergrondse stengelsysteem, maar ook vanuit zaad in warme streken.
Bijvoet wegwerken
Het bestrijden van bijvoet vereist doorzettingsvermogen als een natuurlijke route gewenst is. In de loop van de seizoenen kunt u de plant handmatig verwijderen, waardoor de wortels van zonne-energie worden beroofd en uiteindelijk wordt gedood. Dit is vervelend en tijdrovend, maar heeft als extra bonus dat je je chemische voetafdruk op aarde niet vergroot.
In turfgrass is de beste verdediging een gezond gazon. Kies een dichte grassoort en bemest en maai regelmatig om het dik en onkruidbestendig te houden. Krachtiger methoden vereisen chemische toepassingen en deze vereisen vaak herhaalde behandelingen om bijvoetplanten volledig te doden.
Het gebruik van dikke mulch in tuinbedden kan de kieming van een deel van het onkruid voorkomen en zich verspreiden.
Chemische bijvoetbestrijding
Biologisch bijvoet verwijderen is een uitdaging. Er zijn geen aanbevolen chemicaliën vóór het opkomen waarmee je bijvoetplanten kunt doden voordat ze tevoorschijn komen.
Niet-selectieve herbiciden, zoals herbiciden die glyfosaat bevatten, kunnen door hoveniers worden gebruikt, maar zullen ook gewenste planten doden, dus voorzichtigheid is geboden. De bestrijding van deze chemicaliën is niet eens zo adequaat, maar ze zijn nuttig in gebieden waar je niet al het plantenleven volledig kunt uitroeien. Als je een gebied hebt waar je een volledige verjonging kunt doen, spreid je eenvoudig een zwart zeildoek of karton over het gebied en verstik je de vervelende planten.
Selectieve herbiciden die clopyralid of triclopyr bevatten, alleen of in combinatie gebruikt, kunnen normaal gesproken zorgen voor een effectieve bestrijding van gazons.
Ongeacht welke chemische bestrijdingsmethode wordt gekozen, het is altijd aan te raden om de gebruiksaanwijzing zorgvuldig te lezen en te volgen en alleen zoals bedoeld. Het wegwerken van bijvoet is een test van geduld en toewijding, maar de verspreidingsgewoonten laten in sommige gevallen weinig andere keuze over.
Opmerking: Chemische bestrijding mag alleen als laatste redmiddel worden gebruikt, omdat biologische benaderingen veiliger en milieuvriendelijker zijn. Alle aanbevelingen met betrekking tot het gebruik van chemicaliën zijn alleen voor informatieve doeleinden.
