Als u geen inwoner bent van het zuidoosten van de Verenigde Staten, heeft u misschien nog nooit gehoord van suikerhackberry-bomen. Ook wel suikerbes of zuidelijke hackberry genoemd, wat is een suikerbesboom? Blijf lezen om enkele interessante feiten over suikerhackberry te ontdekken en te leren.
Wat is een Sugarberry Tree?
Inheems in het zuidoosten van de Verenigde Staten, suikerhackberry-bomen (Celtis laevigata) groeien langs beken en uiterwaarden. Hoewel hij meestal op vochtige tot natte grond wordt aangetroffen, past de boom zich goed aan droge omstandigheden aan.
Deze middelgrote tot grote bladverliezende boom wordt ongeveer 60-80 voet hoog met rechtopstaande vertakkingen en een afgeronde spreidende kroon. Met een relatief korte levensduur, minder dan 150 jaar, is suikerbes bedekt met lichtgrijze bast die glad of licht kurkachtig is. In feite betekent de soortnaam (laevigata) glad. Jonge takken zijn bedekt met kleine haartjes die uiteindelijk glad worden. De bladeren zijn 2-4 inch lang en 1-2 inch breed en licht gekarteld. Deze lancetvormige bladeren zijn aan beide zijden lichtgroen met duidelijke nerven.
In het voorjaar, van april tot mei, bloeien suikerhackberry-bomen met onbeduidende groenachtige bloemen. Vrouwtjes zijn solitair en mannelijke bloemen worden in clusters gedragen. Vrouwelijke bloesems worden suiker-hackberry-fruit, in de vorm van besachtige steenvruchten. Elke steenvrucht bevat één rond bruin zaadje omgeven door zoet vruchtvlees. Deze dieppaarse steenvruchten zijn een grote favoriet van vele soorten dieren in het wild.
Suiker Hackberry-feiten
Sugar hackberry is een zuidelijke versie van gewone of noordelijke hackberry (C. occidentalis) maar verschilt op verschillende manieren van zijn noordelijke neef. Ten eerste is de schors minder kurkachtig, terwijl de noordelijke tegenhanger kenmerkende wratachtige schors vertoont. Het blad is smaller, beter bestand tegen heksenbezem en minder winterhard. Ook is suiker-hackberry-fruit sappiger en zoeter.
Over de vrucht gesproken, is suikerbes eetbaar? Sugarberry werd veel gebruikt door veel Indiaanse stammen. De Comanche sloeg het fruit tot pulp en vermengde het met dierlijk vet, rolde er balletjes van en roosterde het in het vuur. De resulterende ballen waren lang houdbaar en werden voedzame voedselreserves.
Inheemse mensen hadden ook andere toepassingen voor suikerbesfruit. De Houma gebruikten een afkooksel van schors en vermalen schelpen om geslachtsziekten te behandelen, en een concentraat gemaakt van de schors werd gebruikt om keelpijn te behandelen. De Navajo gebruikten bladeren en takken, ingekookt, om een donkerbruine of rode kleurstof voor wol te maken.
Sommige mensen plukken en gebruiken het fruit nog steeds. Rijpe vruchten kunnen worden geplukt van de late zomer tot de winter. Het kan dan aan de lucht worden gedroogd of het fruit een nacht laten weken en de buitenkant op een scherm afwrijven.
Sugarberry kan worden vermeerderd via zaad of stekken. Zaad moet voor gebruik worden gestratificeerd. Bewaar natte zaden in een afgesloten bak in de koelkast bij 41 graden F. (5 C.) gedurende 60-90 dagen. Het gestratificeerde zaad kan dan in het voorjaar worden gezaaid of niet-gestratificeerde zaden in het najaar.
